10

Weszliśmy tylnym wejściem, aby uniknąć paparazzi. Od razu odłożyłam moje kule i położyłam się na chodniku. Mężczyzna, który czekał specjalnie na nas siedział w wózku golfowym wraz z małą przyczepką dla naszych bagaży.

- Co to do cholery jest? - powiedziałam, cały czas patrząc na nasz sposób transportu.

- Droga do samolotu jest długa, więc zatrudniłem tego 'bad boya'. - odpowiedział, uśmiachając się i zajmując miejsce kierowcy, poklepując miejsce dla pasażera, które miałam zająć. Wdrapałam się i zaczęliśmy pędzić przez lotnisko.

Było to bardzo zabawne. Justin jeździł pomiędzy siedzeniami, przez kawiarnie unikając przerażonych ludzi z lotniska. Byliśmy coraz bliżej naszej bramki i coraz bliżej ściany. Justin wciskał cały czas hamulec, ale myślę, ze go zepsuliśmy, ponieważ wózek nie chciał się zatrzymać. Krzyczeliśmy, kiedy rozbiliśmy się o ścianę. Oczywiście nic nam się nie stało, jechaliśmy tylko 20 km/h, ale teraz było tu piekielnie dużo ludzi patrzących sie na nas. Popatrzyłam się na Justina, który próbował powstrzymać śmiech, dokładnie tak samo jak ja. Oboje wstaliśmy, wytrzepaliśmysię  i podeszliśmy do biurka, tak jakby nic się nie stało, pozostawiając dymiący wózek. Utrzymywałam się na jednej kuli, kiedy podawałam bilety, karty pokładowe i paszporty, Justin podał bagaże pracownikowi, który nas sprawdził, a później udaliśmy się małym tunelem w stronę samolotu.

Drzwi nawet nie zostały zamknięte, a ja z Justinem popadliśmy w napad śmiechu.

- To zdecydowanie była najbardziej szalona rzecz, którą zrobiłem w ostatnim czasie. - mówił, między przerwami od śmiechu. - Mój Boże, zepsułem go! - powiedział, zatrzymując się aby popatrzeć przez okno w tunelu na ludzi odwożących bagaże.

- Oh! Ohh! Czekaj!- powiedziałam, wyciągając z kieszeni mój telefon. - Pierwsze wakacyjne zdjęcie! - uśmiechnęłam się, przyciągając do siebie Justina, trzymając telefon na wysokości ręki. Powstrzymaliśmy się od śmiechu kiedy zdjęcie zostało zrobione, więc nie wyglądaliśmy jak idioci. - Hej, udało mi się złapać bagaże w tle- zaśmiałam się, wchodząc przez drzwi do samolotu. Stewardesa doprowadziła nas do naszych miejsc. W pierwszej klasie.

Odetchnęłam, kiedy usiedliśmy w naszej małej kabinie. - To jest niesamowite!-  palcami przebiegłam praktycznie po wszystkim, jak małe dziecko w sklepie ze słodyczami. - Nigdy wcześniej nie leciałam w pierwszej klasie. - uśmiechnęłam się i włączyłam TV.

- Naprawdę? - popatrzył się na mnie z niedowierzaniem. - Człwieku, ty nie żyłaś! - uśmiechnął się.

Podłożyłam sobie pod głowę poduszkę, przeglądając kanały, była tu muzyka, kanały filmowe, gry, na tym czymś można nawet korzystać z internetu. Zauważyłam, że Justin śmieje się z mojego zdziwienia, kiedy ja patrzyłam w telewizor. Nagle znalazłam Baby na jednym z kanałów muzycznych, kiedy stewardesa omówiła wszystkie zasady bezpieczeństwa. Szturchnęłam Justina, patrząc na ekran z otwartymi ustami. - Popatrz tylko na tego durnia! - zaśmiałam się.

Przechylił głowę, uśmeichjąc się- Wiesz, że to kochasz.

- Tak naprawdę- powiedziałam, wyłączając Tv i sięgając po słuchawki. - To myślę, że nie- odpowiedziałam złośliwie.


Uśmiechnął się i zaczął śpiewać Baby na cały głos.

Próbowałam ukryć moje rozbawienie. - Justin! - syknęłam. - Justin! Przez ciebie zostniemy zaraz wyrzuceni z samolotu! - zaśmiałam się.

Przestał śpiewać na minutę.- Więc powiedz, że to kochasz! - uśmiechnął się, powracając do śpiewania, jeszcze głośniej niż przedtem. Nagle hostessa odgarnęła zasłonę i wsadziłą głowę do naszej kabiny, Justin się uciszył, kiedy oboje spojrzeliśmy w jej kierunku.

Nie wyglądała na zdziwioną. - Proszę, są tu inni pasażerowie w tym locie, bylibyśmy bardzo wdzięczni gdybyś zatrzymał to w myślach. - obdarowała nas sztucznym uśmiechem i opuściła zasłonę. Justin i ja popatrzyliśmy tylko na na nas obojga i wybuchnęliśmy śmiehchem. To tak jakbyśmy byli w szkole, dostając opieprz od nauczyciela.

W końcu się uspokoiliśmy, oboje założyliśmy słuchawki, szukając czegoś do oglądania. Włączyłam netbooka, kiedy samolot szarpnął do przodu. Zaczęliśmy jechac pasem startowym i już mieliśmy sie wznosić. Nie mówiłam tego Justinowi, ale  cholernie bałam sie latać. Poczułam, ze samolot przechyla się w górę, więc złapałam rękę Justina. Popatrzył się na mnie, wiedząc od razu co było ze mną nie tak. Wciąż miałam słuchawki, a film wciąż leciał, więc Justin wyszeptał. - Wszystko jest okey, jestem tutaj. - mój oddech zaczął przybierać na normie, więc wróciłam do filmu, ewentualnie zasnęłam.

Jakimś sposobem położyłam łokieć na pilocie, który włączył TV. Muzyka wybuchła w moich słuchawkach, automatycznie  mnie budząc. Moje oczy sie otworzyły. Ku mojemu zdziwieniu ja i Justin byliśmy w siebie wtuleni, nasze twarze były tak blisko, że mogłam go pocałować. Ale nie mogłam tego zrobić. Jesteśmy przyjaciółmi. NAJLEPSZYMI PRZYJACIÓŁMI, żeby być precyzyjnym. A najlepsi przyjaciele się nie całują. Oparłam się i odłożyłam słuchawki, w czasie kiedy podawano, że mamy jeszcze godzinę,a jedzienie będzie za chwilę serwowane. Szturchnęłam Justina łokciem w żebro. Podskoczył i zaczął się niemiłosiernie wydzierać.

Odchyliłam sie do tylu z wytrzeszczonymi oczami, kiedy się przeciągnął i ziewnął, tak jakby wcale nie krzyknął tak jak najgłośniej się dało. Spojrzał na mnie wciąż w połowie zaspany.

- Oh tak, mam nazwyk krzyczenia jakby ktoś rąbał mi nogę, kiedy zostaję obudzony.Przyzwyczaisz się. -
powiedział, ziewając i siadając prosto w fotelu.

Wybuchłam śmiechem, tak jak i on. Uspokoiłam sie w momencie kiedy hostessa odsunęła kotarę i wniesła nasz posiłek. Ku mojemu zdziwieniu nie był to dopiero ugotowany kurczak, lecz pizza pepperoni.

- Wow, mają nawet pyszne jedzienie w pierwszej klasie. - uśmiechnęłam się, biorąc kawałek pizzy.

Justin próbował ukryć śmiech. - Musimy zabierać cię częściej poza dom. - mówił, potrząsając głową. Skończyliśmy jeść, siedząc i otwierając puszki coca-coli. - Jeszcze pół godziny zanim wylą-- nagle weszliśmy w turbulencje, co spowodowało wylanie napoju przez Justina na jego krocze. Z trudem łapałam oddech, kiedy opadłam na fotel śmiejąc się, łzy leciały po moich policzkach, kiedy próbował to wytrzeć, ale plama jeszcze bardziej wsiąkała.

- Oh Justin, nie mogłeś iść na czas do łazienki, prawda? - zatrzymałam się, aby się odezwać, po czym wróciłam do śmiania się jeszcze bardziej. Jak zwykle próbował powstrzymać śmiech. Nagle wziął ode mnie moją puszkę i wylał ją na moją koszulkę. Teraz naprawdę się śmiał. - Oh nie, Molly, powinniśmy mieć chyba śliniaczek. - Zamknęłam się, wzięłam kilka jego serwetek, próbując się wytrzeć kiedy łzy dalej leciały po mojej twarzy. Łzy leciała równieć po twarzy Justina.

- Zgaduję, że fair play- powiedziałam i oboje się uspokoiliśmy. Następną rzeczą jaką wiedziałam to, to że Justin trzyma telefon na długości ręki. - To na twoją ścianę. - uśmiechnął się. - Powiedzieć cheeeese. - powiedziała, kiedy aparat błysnął.

Nagle pojawiło się światełko na pasach, tak jakbyśmy mieli lądować. Usiedliśmy prosto, patrząc na siebie i wybychając śmiechem.

- To będą świetne wakacje. - uśmiechnęłam się do Justina, wycierając łzy z twarzy.

~ jeśli czytasz, pozostaw coś po sobie. :)